Wie ben je als er niets meer is...

Ik volgde in 2018 het jaarprogramma, van 365 Dagen Succesvol, misschien heb je het wel eens voorbij zien komen via Social Media. Twee mannen, David en Arjan, die als missie hebben om Nederland in 2020 het gelukkigste land van de wereld te maken. Toen ik vijf jaar geleden in een burn-out zat, had ik er wel oren naar om gelukkig te worden. Zie het als een persoonlijk-ontwikkel-programma. En daar hoorde in dit geval een Nature Quest bij. Zodoende was het eerst een opdracht en die opdracht werd gaandeweg een gedachte..

De weken er naartoe en vooral de laatste dagen vond ik het steeds spannender worden. Ik kan best wel goed alleen zijn. Er zijn weekenden dat ik niemand zie en dat zijn soms de fijnste weekenden. Uitslapen, opstarten met koffie, nog een keer koffie, muziekje, tegen de middag aankleden, of niet, eten wanneer ik zin heb, beetje iedereen in de gaten houden via Facebook, Instagram, en na 5 minuten nog een keer, Netflix, een beetje huishouden en zo lummel ik het hele weekend een beetje door. Heerlijk!
Maar wat als je dat allemaal niet meer hebt? Geen tijd, geen eten, geen smartphone, geen muziek, geen boek of tijdschrift, geen pen en papier, echt helemaal niks….Geen afleiding als er een gedachte op komt, geen vriendinnetje om mee te appen voor als je je even rot voelt, echt niks.

En ondanks dat ik het heel spannend vond, was ik ook nieuwsgierig wat voor gedachten of gevoelens voorbij zouden komen. Ik benoemde het trouwens anders hoor, zo had ik tegen iemand gezegd dat ik er tegenop zag dat ik negen uur niks mocht eten. Ik sport vrij veel en meestal heb ik na een uurtje alweer trek. Het waren gewoon andere woorden voor ik vind het eigenlijk gewoon heel spannend om alleen te zijn. Ik neem jullie mee in mijn Nature Quest:

'Zaterdagochtend, het is zover. Ik pak een rugtas en bedenk me wat ik er allemaal in ga stoppen. Ik kom al gelijk tot de conclusie dat de rugtas vrij leeg bleef want ik mocht tenslotte niks meenemen, behalve anderhalve liter water. Dus kleedje erin, fles water erin, zonnebrand en anti-muggen-en-teken-spray en dat was het.
En zo geschiedde dat ik om kwart over acht een mooi plekje in een natuurgebied had uitgezocht. Tegen een boom, en uitzicht op de natuur. Mijn mede jaarprogramma-vriendinnetjes zaten verderop, uit het zicht maar wel op roepafstand. Dat was een fijn idee. Ik spreidde mijn kleedje uit, bij de boom, en ben tegen de boom gaan zitten om mijn verblijfplek voor de komende negen uur eens goed te bekijken. We mochten binnen een cirkel van twee meter bewegen, dus dat was niet groot. Een kleine uitzondering, de natuurlijke behoefte…Dacht ik eerst nog dat ik alleen was, kwam ik al heel gauw tot de ontdekking dat ik vlakbij een grote familie mieren was gaan zitten. Grote zwarte mieren renden als malle heen en weer. Ook over mijn kleedje, mijn schoenen, broek, en toen ik nog wat beter keek, bleken er niet alleen mieren te lopen, maar nog heel veel andere kleine torretjes, pissebedden, teken, vliegjes en alles er tussenin.

Het eerste uur was ik vooral heel druk met al die diertjes uit mijn omgeving te houden. Doodvermoeiend en ook niet vol te houden, dus…ontspan! Dat hielp, want ze deden eigenlijk helemaal niks en ze vonden mij ook helemaal niet meer interessant. Het tweede uur heb ik van alle grassprietjes en aanverwanten van alles geknutseld. Ringetjes, knoopjes erin, knoopjes er weer uit, vlechtjes, ringetjes op elkaar gestapeld en ringetjes aan ringetjes gehangen van alles door mijn vingers geweven. Ik wist niet dat ik zo creatief was met gras. Maar daar ben je na een tijdje ook wel klaar mee. Buiten dat was het ook niet vol te houden dus toen bedacht ik me dat deze afleiding vast ook niet de bedoeling was. En nog zeven uur creatief met gras, of ik denk dat het nog zeven uur was, was ook geen doen. Veel te druk ook en ik had me van te voren ook bedacht dat de rust wel fijn zou zijn dus klaar met dat geknutsel!
Dus toen sloeg de verveling toe. Ik begon te gapen en gaf me aan de ontspanning over. Ik ben op het kleedje gaan liggen, en met mijn neus op al het leven om me heen, word ik moe. Ik kijk hoe een rups over een grassprietje kruipt, en aan de andere kant weer naar beneden. Daar stapt hij over op een ander grassprietje en kruipt weer omhoog. Wat een mooi beestje eigenlijk en wat beweegt hij soepel. M’n ogen vallen dicht en zo val ik in slaap. Geen idee hoe lang, en eigenlijk maakte het ook niks uit. En toch, hoe laat zou het zijn? Zou het al bijna twaalf uur zijn? Om me vervolgens af te vragen waarom twaalf uur zo’n moment is. Normaal is dat een eetmoment, en kennelijk heel belangrijk. Maar ik heb geen eten bij me, dus maakt het ook niet uit dat het twaalf uur is. Ik voel gelijk een knorrende maag. Ik schenk er geen aandacht aan, want ik heb toch niks te eten. En alles wat je aandacht geeft dat groeit, dus beter doe ik dat vandaag even niet. Interessant dit, hoe je je gedachten dus kan sturen. En het werkt…

En zo gaan er uren voorbij, uren dat ik naar de lucht kijk, luister naar de vogels, het gezoem van allerlei vliegende insecten, gedachten komen op en gaan weer. Ik kom er vooral achter wat op dit moment belangrijk is in mijn leven, daar gaan de meeste gedachten over, en het is goed. Ze mogen er zijn. En dan ineens word ik overmant door een stukje verdriet. Iets met liefde en deksels, ik zal de details besparen maar ik besluit dat ik genoeg deksels gespaard heb. Het leven komt zoals het komt, en vertrouw erop dat alles op het juiste moment naar me toekomt. Ik laat het verdriet er even zijn. Ik voel de zon op m’n gezicht en mijn tranen drogen op. Ik kijk naar de lucht, naar de zon, en de blaadjes aan de boom ritselen door een windje. Ik voel me rustig en gelukkig. En ik ben verwonderd over dit gevoel. Was dit kleine verdrietje nou het enige waar ik nog even naar moest kijken? Ik voel me ontspannen, chill en relaxed. Ik ben dankbaar met de mensen die nu in mijn leven zijn, hoe het nu is ingericht en ben vooral blij met alles wat nu is. Een glimlach…In de verte hoor ik geschreeuw van mensen. Wat jammer dat die mensen nu niet kunnen zien en horen hoe mooi de natuur is. Uren gaan weer voorbij. En dan gaat de zon bijna onder, er komen meer insecten, vooral muggen en ik ben blij met mijn muggenspray. En kennelijk is dan ineens die tijd toch weer belangrijk. Hoe laat zou het zijn. Ik denk dat het bijna vijf uur is. De tijd kruipt voorbij, tenminste, dat denk ik want ik ben alle besef van tijd kwijt. Ik doezel nog een keertje weg, en dan is het nog steeds geen tijd. Misschien was het drie uur toen ik bedacht dat het bijna tijd is, en is het nu pas vier uur. Dat houdt in dat ik misschien nog wel een uur moet zitten. Maximale verveling slaat toe en ik denk dat mijn Nature Quest misschien nu pas begint.

En dan ineens is het zover. Het is kennelijk vijf uur, en het zit erop (iemand had een wekker gezet).Stilletjes pak in mijn spulletjes bij elkaar. Hoe heerlijk was dit…ik heb geen zin te praten en laat mijn telefoon nog een tijdje uit. Ik voel me trots en verwonderd. Ik zag er best tegenop en deze dag was zo fijn, zo mooi. Wat is de natuur vreselijk mooi van dichtbij. Ik heb het gewoon gedaan, ik heb het meegemaakt en ik ben blij dat ik erbij was.
Wat er van mij overblijft als er niets meer is..? Ik weet het nu…*glimlacht*'