“Kindje uit mijn kind geboren…”
Dit gedichtje schreef mijn opa voor mij, toen ik in 1975 veel te vroeg geboren werd. In die tijd mochten de grootouders en zelfs de ouders, vroeg geboren baby’s niet vasthouden. Ze mochten achter een groot raam naar mij kijken. Van een afstandje kijken hoe ik voor mijn leven vocht…
Dat was de start van mijn leven, vechten, helemaal alleen, maanden lang. Ik was een heel klein dapper meisje. Ik heb niet in de couveuse gelegen, iets wat zelfs in deze tijd nauwelijks voor komt. Ik kon gelijk alles zelf.
Mijn ouders aanschouwden dat en toen ik opgroeide lieten ze mij daarin en bevestigden vaak dat ik alles zelf kon en niet in zeven sloten tegelijk liep. En zo werd ik volwassen.
En ik loop heus wel eens in een sloot, maak ik kom er altijd uit.
Een aantal jaren geleden kreeg ik een burn-out. Moe gevochten van alles zelf doen. Ik wilde het ook echt niet meer zelf doen, sterker nog, ik kon het ook helemaal niet meer zelf doen. Er zat niks anders op dan om hulp te vragen. Dat dan wel weer zelf gedaan, dat hulp zoeken. En daar begon een ‘nieuw’ leven, gelukkig maar, want daarna was ik een stuk minder moe en werd mijn leven een heel stuk lichter.
En toch zijn die patronen uit je jeugd hardnekkig. Zelfs nu loop ik er nog regelmatig tegenaan dat ik dingen zelf wil doen, of op z’n minst eerst op mijn manier wil doen. Zelfs als het panklaar aangeboden wordt, vind ik het lastig. Ondanks dat ik kan bedenken dat ik hulp kan vragen of iets niet zelf hoef te doen. En diep van binnen wil ik de dingen ook niet zelf of alleen doen, juist niet. En toch gaat mijn hele lichaam in een weerstand. En die voel ik door mijn hele lijf en dan ontstaat er gelijk een conflict tussen lichaam en hoofd.
Ik ben me er inmiddels bewust van dat zo’n reactie, gevoel, of zelfs nog bepaalde gedachten, niet meer horen bij 2020, maar wellicht ergens bij de periode 1975-1980, daar ergens in de buurt.
Hemelvaartsdag 1975, de dag dat mijn opa mij na een paar maanden eindelijk mocht vasthouden.
Deze dag, en daarbij dit gedicht, maakt me even extra bewust van oude patronen, oude overtuigingen, oude belemmeringen, hoe je het ook noemen wilt. Die bewustwording is groei, en laat dat nou een kernwaarde van mij zijn. Ik ben van mening dat ieder mens groeit, en daar heb je soms wat hulp bij nodig ;-)
Loop jij nou vast in je gedachten, of zijn er gebeurtenissen die als een rode draad door je leven lopen?
Ik ga graag met je onderzoeken wat het is en dan help ik je met de volgende stap.
Reactie plaatsen
Reacties