Jezelf ontmoeten

Als je mij al wat langer volgt, dan heb je misschien mijn post op sociale media gezien over jezelf (ont)moeten. Ik vroeg aan mijn lezers of je soms ook zoveel ‘moet’ van jezelf.

Nog meer dan anders hoor ik om me heen dat er behoefte is aan rust. En ook dat die rust vinden zo lastig is.

Het lijkt wel dat zodra je rustig gaat zitten, je juist onrustig wordt en er allerlei gedachten oppoppen over van alles wat je nog hebt te doen.

Ojaaaa, de wasmachine was klaar, wat zullen we vanavond gaan eten en wat heb ik nog meer voor boodschappen nodig? Oja, en ik moet nodig die vriendin even bellen want ik heb al zo lang niks van me laten horen. En je ziet ineens dat de vloer wel een dweil kan gebruiken. Ken je dat?

Ik wel hoor. Afgelopen week nog.

Het is echt druk op m’n werk. Er gebeurt veel, er kwam nog slecht nieuws en mijn hoofd zat ook echt even vol. En voor mij is er maar een manier om uit mijn hoofd te komen, en dat is ademhalen. Het liefste buiten maar ja, quarantaine, dus dat ging niet.

Ja joh Frederike, dat doen we toch allemaal, ademhalen? Ja, klopt, anders gaan we dood, dat weet ik ook wel, maar ademhalen is ook echt het leven.

Ik deed een ademhalingsoefening van 11 minuten en ik heb me twee keer zo onrustig gevoeld, dat ik ermee wilde ophouden. Interessant, he?

Ik hield mijn ogen gesloten, schonk geen aandacht aan het gevoel en bleef rustig doorademen. Ik bleef met mijn aandacht bij de ademhaling. Ik voelde hoe de zuurstof door mijn neus, mijn lichaam in ging en ademde naar die onrust. Hop, daar was dat stemmetje. ‘Zie je wel, je hebt het gewoon weer te druk, en misschien moet je deze oefening pas doen als je tijd hebt of als je je rustig voelt’. En bijna luister je ernaar. Ik ging bijna geloven dat het deze keer echt te vol was in mijn hoofd om een ademhalingsoefening te doen.

Zie je wat er gebeurt? Als ik aandacht zou geven aan dit stemmetje, dan zou ik ermee ophouden, en dan zou daarna een ander stemmetje een oordeel hebben. Waarschijnlijk iets van ‘zie je wel, je kan het toch niet, of je kan het niet volhouden’.

Als ik dit stemmetje aandacht zou geven, dan ga ik het nog geloven ook. Het zou er voor kunnen zorgen dat ik niet meer begin aan zo’n ademhalingsoefening, want ik kan het toch niet.

Gaat snel, he? Dit gebeurt in een paar seconden en vaak ben je je er niet bewust van dat het gebeurt. Maar nu wel. Ik bleef bij mijn ademhaling. Ik volgde m’n ademhaling door m’n lijf. Ik ademde in, en zonder rust weer uit. Iets langer uit dan in…

En precies daar kwam de rust, en ontmoette ik mezelf.

De echte rust zit in de ruimte tussen het uitademen en inademen. Het stemmetje stopt, de gedachten verstillen, en daar, in die eindeloze ruimte in mezelf, daar voel ik…

Vorig jaar heb ik aan mezelf gewerkt om mezelf deze ruimte te leren geven. Aan het begin van elk nieuw jaar, bedenk ik een thema waar het jaar over mag gaan. Dat zorgt ervoor dat ik keuzes maak die voor mij belangrijk zijn en die ervoor zorgen dat ik dicht bij mezelf blijf.

2021 Ging voor mij over ‘ruimte innemen’. Dacht ik de eerste maanden nog dat het vooral zou gaan over ‘voor mezelf opkomen’, op mijn plek gaan staan, letterlijk ruimte innemen, zo kreeg het begrip ‘ruimte’ toch een ander betekenis voor mij.

Het bleek veel meer te gaan om mezelf de ruimte te geven, om mijn hart ruimte te geven.

Het werd een innerlijk proces. En ademhalen speelde daarbij een grote rol. Door letterlijk ruimte te maken in mijn lichaam, in en rond mijn hart, kwam ik daar van alles tegen waar ik niks meer van hoefde te vinden en wat er gewoon mocht zijn. Ik leerde het ruimte geven en kon het aankijken.

En toen het er gewoon mocht zijn, kon ik er naar kijken, werd het kleiner, zachter en soms zelfs minder pijnlijk, en nu woont het gewoon in mij.

Er woorden of taal aan geven, is nog een heel ander proces. Vaak als ik iets zeg over hoe iets innerlijk voelt, dekt dat niet de lading. Misschien herken je dat wel.

Zeker op een dag waar er de hele dag bedrijvigheid is, er mensen tegen je praten of iets van je willen, dat je totaal voorbij gaat aan hoe het eigenlijk echt met je gaat. Dat je gewoon vergeet in te checken bij jezelf om te voelen wat je echt nodig hebt.

Ik zou me zelfs voor kunnen stellen dat je helemaal niet meer weet of voelt wat je echt nodig hebt. Ik kan me ook voorstellen dat je niet meer weet hoe je je echt moet voelen.

Zijn er dingen voor jou herkenbaar? En heb je ook ergens zo’n stemmetje die verlangt naar die rust, naar die ontspanning? En negeer je dat stemmetje al heel lang?

Gun jezelf dan nu wel die tijd om eraan te werken. We doen het samen…

Ik wil jou graag ontmoeten. Vertel me over je onrust, je pijn, je verdriet, je gevoel, en ik ga met je mee.

Neem me mee zodat je je niet meer alleen hoeft te voelen zodra de onrust door je hoofd of je lijf giert.

Heb je er geen woorden voor of weet je niet meer wat je voelt? Dat is helemaal niet erg, die woorden komen vanzelf een keer en als ze niet komen is het ook goed.