Ik was ziek

Ik was ziek, en ik voelde me ook echt ziek. Mijn keel deed zo’n pijn dat als ik slikte, ik mijn oren wilde vasthouden van de pijn. M’n lichaam voelde slap, alsof het zichzelf niet kon dragen, en ik had spierpijn. Geen spierpijn van een iets te fanatieke bootcamp, die spierpijn ken ik over het algemeen wel en die is zo goed als vrijwillig. Nee, andere spierpijn. En hoofdpijn kwam in golven.

Ziek zijn vind ik een lastig proces. Als ik hardop zeg dat ik me niet lekker voel, of me ziek voel, dan voelt het voor mij alsof ik aan iets toegeef. En eraan toegeven betekent ook dat je het gevoel, de pijn, het me niet lekker voelen, echt gaat aannemen en gaat voelen. En zodra ik dat doe, dan is het er ook echt, en dan lijkt het zelfs of het nog wat erger wordt.

Er was een tijd dat zodra ik me niet zo lekker voelde, een beetje hoofdpijn had, snotterig was, of keelpijn had, ik dat negeerde. Ik richtte mijn aandacht op andere dingen, ging door met werken, vervulde al mijn taken als moeder en dat ik vervolgens aan het einde van de dag wat vermoeider was dan andere dagen, dat nam ik voor lief. In het weekend probeerde ik wat bij te slapen en die vermoeidheid ging wel over.

Ik ging nog iets meer sporten, langer hardlopen, om me maar fitter te voelen en om maar meer energie te krijgen.

Had ik een blessure? Ach dan tilde ik die halters toch niet in de lucht, dan was er wel een oefening die wel pijnloos ging.

Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen wat het gevolg was van dit negeer-gedrag? In een andere blog van mij kan je lezen dat op een dag ik genadeloos door de man met de hamer werd geslagen. Ik kon letterlijk niks meer. Een loopje naar de Supermarkt van 400 meter was zelfs te veel.

Dus toen ik eenmaal uitgehuild, uitgeslapen en uit gepiekerd was, wist ik heel goed hoe ik het niet meer wilde. Dit wilde ik nooit meer meemaken. Alles ging voortaan alleen nog om mij draaien. Zo had ik het bedacht.

Ik wist alleen zo goed te bedenken wat ik niet meer wilde, dat bedenken wat ik wel wilde, helemaal niet lukte. Zelfs op de vraag: ”Waar heb je behoefte aan?” blokkeerde ik volledig. Tranen, frustratie, paniek, alles….want hoe weet je dat dan?

Ik had zoveel jaren van alles bedacht, ik was letterlijk een wandelend hoofd geworden. Ik kon helemaal niet meer voelen.

Is niet zo natuurlijk, ik kon er alleen niet meer bijkomen.

Er volgde nog een heel proces van coaching om dat weer te leren. En uiteindelijk bleek het helemaal niet zo moeilijk.

Alleen dat ziek zijn, dat blijkt voor mij nog wel een dingetje, vooral keelpijn. Als jong meisje van 18 ben ik door het oog van de naald gekropen toen ik ernstig ziek was. Ik had ontstoken keelamandelen en daarbij een abces in mijn keel. Ik ben met spoed geopereerd en als de arts een seconde later was begonnen met de operatie had ik deze blog niet kunnen schrijven. Dan was het heel anders afgelopen.

Je kan je voorstellen dat keelpijn bij mij littekens aanraakt. Net zoals je je nog een keer stoot tegen een blauwe plek. Dat doet pijn en herinnert je aan die blauwe plek en dus aan hoe je aan die blauwe plek kwam.

Zo knoeide ik vorige week kokend water uit de waterkoker over mijn voet. Gevolg, een brandwond op mijn teen en de hele avond pijn. Sindsdien ben ik extra voorzichtig met de waterkoker want ik wil nog een keer die pijn voorkomen.

En zo werkt het met vervelende gebeurtenissen, klein en groot. Je brein herkent de signalen en je lichaam reageert erop. Je hebt het zelf soms niet eens in de gaten.

Maar in mijn geval met die keelpijn wel, hoor! En nu, in mijn volwassen leven, en tig keelpijnen verder, weet ik dat het niet meer zo’n keelpijn wordt als toen ik 18 was.

En het liefste duw ik het weg, wil ik niet dat het er is. Ik wil er niet ziek van zijn, ik wil gewoon kunnen blijven functioneren zoals alle andere dagen.

Alleen zo werkt het niet, want het herstel duurt alleen maar langer. Langer pijn, langer moe, langer geen conditie en de vraag is of je echt hersteld of dat het blijft sluimeren en zich een volgende keer weer aandient…

En dus voel ik. Ik voel de pijn in mijn keel. Ik geef het aandacht, ik adem er naartoe en geef het ruimte. De pijn wordt nog erger en ik blijf ademen. Ik geef het een vorm, ik geef het een kleur…en het mag er zijn. Mijn lichaam reageert. Een traan rolt over mijn wang. De pijn wordt nog een stukje erger en dan na een paar seconden neemt het af. Ik blijf bij de pijn, ik blijf bij het gevoel en ik zie het.

Het is er…en op dit moment heeft het aandacht nodig.

De pijn verzacht, wordt minder en mijn lichaam wordt ook weer rustig.

Het mag er allemaal zijn. Alles mag in mijn lichaam zijn. Alles mag gezien worden.

Dat is wat bij mij hoort, dat is wie ik ben.

Wat is er in jou? Wat is er in jou wat om aandacht vraagt? Wat mag gezien worden? Wat mag er gevoeld worden?

Ben je eraan toe om het aan te kijken? Ben eraan toe om het te voelen en weet je niet hoe?

Ik kan je erbij helpen.

Neem gerust contact met me op om een afspraak te maken.

Na een coachsessie ga je al met meer rust en ontspanning naar huis. Ik geef je een paar mooie oefeningen mee.

Zie ik je snel?