Een cadeau uitpakken

Soms krijg je een cadeau waar je niet op zit te wachten, maar wel hebt uit te pakken.

Dit cadeau begint heel langzaamaan te voelen als een cadeau, maar het uitpakken is behoorlijk pijnlijk.

Onlangs had ik ook al zo’n cadeau gekregen dus misschien was ik nog niet klaar met uitpakken van dat vorige cadeau. Ik ben zelfs nog aan het uitzoeken wat het cadeau precies is…

Als het over afscheid gaat, voelt het voor mij niet als cadeau namelijk. Afscheid doet pijn.

In een eerdere blog schreef ik al hoe ik dit jaar voor een aantal veranderingen kwam te staan.

Grote veranderingen waarbij ik echt door een proces, van misschien wel rouw, ging. Verdriet, in de war, angstig, eenzaam. Mijn overlevingsstrategie is, ik kan het allemaal zelf en ik heb niemand nodig.

Het is heel fijn om onafhankelijk te zijn, en het gevoel van niemand nodig hebben voelt heel veilig en vertrouwt.

Alleen in deze veranderingen leerde ik, ik kan alles zelf, en ik heb niemand nodig, maar ik wil wel iemand nodig hebben. Niet alleen als het even zwaar is, maar ook als het goed gaat.

En zo startte een innerlijk proces waarin rollen van mij veranderde. M’n rol als dochter, m’n rol als moeder, m’n rol als docent en m’n rol als partner. Ik wist dat ik transformeerde, maar ik kwam ook terecht in het niet weten wat dan wel?

Af en toe nam ik afstand, zelfs letterlijk, om van een afstand te voelen. Letterlijk weg uit mijn vertrouwde omgeving om in andere energie te voelen wat ik nodig had.

Zelfs het naar een andere omgeving gaan was pijnlijk. Mijn hart werd verscheurd. En het mocht er zijn, ik had het te doorvoelen. Emoties kwamen en gingen.

De afstand zorgde voor vertrouwen, vertrouwen dat ik op de goede weg was, ondanks dat ik niet wist welke weg zich voor mij zou ontvouwen.

Onzekerheid, onrustig, iets willen beslissen, controle houden, het was er. En ik wist ook, dit hoort erbij. Dit zijn die stemmetjes die mij naar de veilige vertrouwde plek willen trekken. Want daar weet ik het, daar ben ik in controle, maar ik voelde dat ik daar niet meer wilde zijn.

Terug naar huis, in het niet-weten. Super onzeker, maar vol vertrouwen dat dingen gaan zoals ze gaan. Trust the proces, Frederike. Mijn mantra…

Een spannende tijd, want niet weten geeft onzekerheid en onzekerheid maakt angstig. Elke dag inchecken en opnieuw het vertrouwen voelen.

En zo sta ik enkele weken op zo’n splitsing. Doe ik een stap terug? Ga ik de wachtkamer in of sla ik mijn eigen weg in. Ik kies het laatste, wetende dat dit gevolgen gaat hebben.

En dat heeft het.

Hartpijn, een mes in mijn hart. Bekende pijn, pijn waar ik ooit voor wegliep, eerst nog onbewust, pijn die ik probeerde te verdoven, pijn waar ik bij weg wilde blijven. Zelfs te pijnlijk om aan te kijken.

Afgelopen jaren werd me meer en meer duidelijk dat ik nog een stuk van mezelf had aan te kijken, die donkere kant die altijd in de schaduw ligt. Precies daarom zo lastig aan te kijken.

Ik had er iemand voor nodig en nu was het moment daar. Woorden, een blik, onzekerheid, niet weten, angst, verdriet en afscheid. Weer…weer afscheid. Weer pijn. Ademen, adem ernaartoe, maak er ruimte, maak het zachter.

En tegelijk voel ik daar ruimte, en ik zucht…

Dagen en weken gaan voorbij en ik voel, en ik adem. Dingen vallen op z’n plek, dingen ontstaan, en de pijn is er nog maar wordt elke dag wat zachter.

Langzaam ontvouwt zich de weg voor mij en zet ik die stappen. Dankbaar voor de weg achter mij, dankbaar voor de les die ik kreeg, dankbaar dat ik de vrijheid kreeg om de pijn aan te nemen. Nu was er ruimte om te voelen, te doorvoelen en uit te zoeken waar deze pijn bij hoort. Inmiddels weet ik dat, ik heb het met liefde gedragen maar teruggegeven bij wie het hoort.

Geen cadeau waar ik op zat te wachten, maar wel had uit te pakken.

Ik heb het met liefde uitgepakt. Bij elk laagje wordt de pijn wat minder en bij elk laagje voel ik me lichter. De weg voor mij wordt langzaam helder. Die weg ligt er al lang, ik heb alleen te blijven bewegen. Daar in dat ‘niet-weten’ daar vind je die rust, en in die ruimte liggen je antwoorden...