2022

Het eerste kerstkaartje staat op tafel. Hij krijgt nog een plekje op de kastdeur. Was ik zelf nog aan het overwegen of ik dit jaar wel of geen kerstkaarten ga sturen, ik heb trouwens nog nooit een jaar overgeslagen, was dit vraagstuk gelijk van de baan.

Hoe leuk is het toch om zo’n envelopje van de deurmat te rapen.

Vroeger hing de hele kastdeur vol kaarten, was er geen plekje meer te vinden. De laatste jaren komt het net de 10 voorbij. Jammer vind ik dat.

De mooie kerstwensen op sociale media en via whatsapp zijn voor een paar seconden maar die kaartjes op de kastdeur zie ik elke dag.

Dit kaartje is nog mooier. Het is van een vriendinnetje dat ik al heel lang ken, echt al 20 jaar en ze had zoiets moois in het kaartje geschreven. Ze noemde even een aantal dingen op die ik in 2022 had meegemaakt. Wow, wat veel, en wat een grote dingen. En dan stond nog niet eens alles erbij…

Aan het einde van een jaar, en vooral in december, als het jaar echt bijna is afgelopen, kijk ik even terug op zo’n jaar. Er waren moeilijke en verdrietige dingen, maar ook hele mooie dingen. Groots in tegenstrijdigheid, en het kon ook naast elkaar.

Ik kijk vooral terug om te zien wat het me gebracht heeft.

2022 Was voor mij een jaar van transformatie, van verandering...

Ik werd ziek, corona, en het herstel duurde lang. Mijn lichaam vroeg aandacht, mijn longen vroegen aandacht en dus had ik een tijd lang elke dag goed te voelen wat er nodig was. Ik startte het jaar met een mooie en leerzame breathwork-training dus die kon ik goed toepassen.

Mijn moeder werd getroffen door een herseninfarct. Niet 1x, nee 2x, en de 3^e keer werd net voorkomen door een zware operatie. Het waren weken van zorgen, angst, en veel ritjes naar het ziekenhuis. Je wordt geleefd, en dat is prima. Het vraagt veel en dat calculeerde ik in.

In de tussentijd ging ik voor het eerst op reis, met mijn dochters, naar Zuid-Afrika. We waren al vaker met z’n drietjes op vakantie geweest, maar dat was echt op slippers naar het zwembad en weer terug, zoiets. Dit was even een ander level. We waren op elkaar aangewezen, en wauw, wat bijzonder om dit met hun te doen. We hebben elkaar van een andere kant gezien, en ik heb elke dag als een spons opgezogen. Zo waardevol, en jemig, was dit echt de laatste keer dat we met z’n drietjes op reis zijn?

Ik nam ontslag bij een werkgever waar ik 27 jaar trouwe dienst vervuld had. Pijn in m’n hart, dat had ik ervan, en toch voelde het helemaal als de juiste beslissing. Ik kreeg het slecht uitgelegd aan de mensen om me heen.

Maar als iets schuurt, dan vraagt het aandacht…

Zo ging ik afgelopen zomer 2x alleen op vakantie (zie blog), echt om van een afstand naar situaties te kijken.

Verandering, transformatie, ik stond echt op een splitsing. Het was niet de vraag of ik verder ging, het was de vraag, wanneer ik verder ging. En zelfs die vraag kon ik daar gelijk beantwoorden. Echt NU…

De verandering zit in mezelf.

Op alle vlakken veranderde iets. Mijn rol als dochter, als moeder van twee volwassen dochters, in mijn baan, in de relatie, en ook in vriendschappen.

Geen rol meer willen spelen, afscheid nemen van stukjes van mezelf die niet meer dienen, mijn echte zelf zien, dat omarmen, ervan houden. Mijn eigen pad wandelen, echt mijn eigen pad. En ik hoef niet te weten waar naartoe, en soms loopt een afslag dood en keer ik om, of ga ik met een omweg, en dat is allemaal oké.

Ik heb zin in 2023!