Stilte vs chaos

Afgelopen zomer reed ik in mijn eentje naar Frankrijk, naar een stadje in het Loire-gebied, zo’n 900 km hier vandaan.

Ik had nog nooit zo’n afstand in mijn eentje gereden en ik was ook nog nooit zo lang in m’n eentje in het buitenland geweest.

De reis ernaartoe was al een opgave op zichzelf. Zo deed het van alles met me om alleen zo ver weg te rijden, de grens over, lange wegen en mistte ik een afslag in Parijs. Paniek….en alles wat ik in me had, inzetten om te komen waar ik wilde zijn.

Ik had gekozen voor een Tiny-house omdat ik ook echt even iets met mezelf uit te zoeken had. Dat gaat soms makkelijker als je letterlijk afstand neemt van de situatie. En aangezien ik ook echt bij m’n gevoel wilde komen, zocht ik iets waar ik helemaal met mezelf kon gaan ontspannen.

Dat het tv-scherm in dat Tiny-house het allergrootste meubelstuk was, wat er stond, hielp niet mee, want ik zat me toch in een leuke Netflix-serie!!

Toch lukte het om helemaal met mezelf te zijn en te voelen wat er nodig was voor me.

Vorige week ging ik met m’n geliefde naar Parijs. Samen, met de trein, een afslag missen was er niet bij deze keer.

Ik dacht eerst nog dat samen op reis gaan wat minder over jezelf zou gaan omdat je samen bent. En oh ja, we zitten in een hotel en in een grote stad met veel bezienswaardigheden dus ook echt geen tijd om heel erg bij jezelf in te checken. Vooral samen genieten, van de liefde, de romantiek, de stad, lekker eten, lekker wijn drinken, vooral allemaal dat.

Het was ook allemaal precies dat. Nog meer dan dat, want wauw, wat een overweldigende stad is Parijs. Zulke grote immense gebouwen uit de oudheid. Ik voelde de grootsheid, ik voelde de verhalen. En in die grootsheid waren er die kleine mooie straatjes, zoals je ze kent van de plaatjes, waren er pleintjes en mooie parken.

Alleen mijn gedachte of misschien wel mijn verwachting, dat het wat minder over mezelf zou gaan, dat bleek anders.

Achteraf wist ik dat natuurlijk best. Op reis gaan, of het nou een rondreis door Zuid-Afrika is of een city-trip naar Praag, je gaat letterlijk uit je comfortzone. Je gaat weg uit je vertrouwde omgeving en dus word je kwetsbaar. Je hebt alleen jezelf nog.

En met jezelf ook je gevulde rugzakje van alle jaren, je gevoelens, je emoties, alles van jezelf.

Als je met jezelf in de natuur wandelt of bent, of in een tiny-house in Frankrijk, dan heb je nog een bepaalde controle over jezelf. Ik kies er dan voor om in mijn lijf te zakken, naar m’n gevoel te kijken en te voelen wat er gevoeld moet worden. In alle rust en ik neem daar helemaal de tijd voor.

In een grote stad en met iemand samen, is dat anders. Uit je comfortzone waar je dingen tegenkomt die je in je eigen veilige huis niet ziet of niet mee te maken hebt.

Prikkels, triggers en samen…

Samen en toch alleen. Af en toe ging er een rugzakje open, al was het maar een zijvakje.

Gaan we linksaf? Gaan we rechtsaf? Gaan we ergens heen? Hebben we hetzelfde ‘doel’ voor ogen? Zien we wel? En is jouw ‘we zien wel’ hetzelfde als mijn ‘we zien wel’?

Door de ander kom je jezelf tegen…

Het een kan niet zonder het ander. Ik begon mijn blog over het alleen reizen en hoe ik de stilte en de rust opzocht om een stukje onrust of om vragen in mezelf te vinden en ernaar te kijken.

En in deze reis vond ik nog een stukje van mezelf in alle drukte en bij mijn geliefde.

Ik had het meegenomen in mijn rugzakje en de rugzak ging even open.

Een donker stukje van mezelf, een stukje wat nog in de schaduw lag, kwam naar boven.

Het wilde gezien worden, het was er tijd voor.

Ik had het aan te kijken, te voelen, te doorvoelen, te verteren, en…te omarmen. Want dit pijnlijke, moeilijke stukje is van mij. Het is een onderdeel van mij en het hoort bij mij. Het mocht er gewoon zijn, ik hoefde er niet mee in gevecht. Daar begon ik wel mee, ik wilde niet dat het was, juist nu niet. Niet daar in het mooie romantische Parijs wat alleen maar leuk moest zijn. Maar al gauw besefte ik dat als ik ermee in gevecht bleef gaan, er geen ruimte zou ontstaan om het echt even te voelen.

En daar lag precies het antwoord. Het een kan niet zonder het ander. Alleen kan niet zonder samen, rust kan niet zonder drukte, stilte kan niet zonder lawaai, donker kan niet zonder licht.

Juist samen, juist in het ongemak, precies weg van het veilige, was er ruimte om zo’n oud, pijnlijk en verdrietig stukje te laten zien en het kon niet zonder mijn lief.

Parijs en m’n lief lieten er licht op schijnen, alleen dan kon het gezien worden.

En daarna? Blijven ademen…naar de pijn ademen, het ruimte geven, de verhalen loslaten en ze achter je laten. Nog meer ademen en voelen, net zo lang tot het zachter wordt.

Als vanzelf ontstaat er ruimte en in die ruimte vind je jezelf.

Ik wens jou ook zo’n mooie innerlijke reis…en heb je er wat hulp bij nodig?

Ik geef je graag een beetje inzicht, een duwtje, een zetje of precies wat je nodig hebt.