Mijn 1e vakantiedag

Vandaag is mijn 1^e vakantiedag. Mijn lief is al op reis gegaan met zijn zoons, einde van de week vertrekt mijn jongste dochter naar een zonnige bestemming met veel feestjes, vriendinnen vertrekken met het gezin naar het zuiden van Europa en ik, ik blijf thuis.

Vorig jaar moest ik last-minute mijn zonvakantie annuleren omdat mijn moeder ernstig en ongeneeslijk ziek werd en ik nog elke minuut die er zou overblijven, bij haar wilde zijn.

‘Volgend jaar is er weer een zomervakantie en vlieg ik alsnog naar Kreta’ dacht ik nog.

En nu is het die zomervakantie…en mijn moeder is er niet meer. Tenminste, niet lijfelijk want ze leeft nog elke minuut in mijn hart.

De zomer heeft een wat trage start, als het op de zon aankomt. Ik heb nog nauwelijks een rokje en slippers aangehad en ik heb nog minimaal in de tuin gezeten.

Intern gebeurt er van alles, want het allerliefste boek ik last-minute een weekje naar de zon om maximaal met een boekje op een ligbedje te liggen en even helemaal op te laden.

Wat een maanden heb ik achter de rug. Als ik het allemaal opnoem is het niet te bevatten en dat is ook precies hoe mijn brein en mijn lichaam ondertussen aanvoelen.

Na een kort en heftig ziekbed overleed mijn moeder. Dat nieuws en vervolgens alle ziekenhuisbezoeken met aansluitend haar achteruitgang waren niet te verwerken. Simpelweg omdat het zo snel ging en het ook omdat het niet om mij ging. Je komt letterlijk in een overlevingstand. Je voelt dat het gebeurt, en het is op dat moment ook nodig, ik kon niet anders.

Mijn moeder maakte de dappere keuze om niet te willen lijden, en zo kwam de datum van haar overlijden steeds dichterbij. Het waren dagen dat je niet wilt gaan slapen omdat er dan weer een nieuwe dag begint en een nieuwe dag betekent sneller afscheid nemen…

De dag van het afscheid en haar sterven staat op mijn netvlies. Het voelt nog steeds alsof het gisteren gebeurd is. Nog elke dag wil je deze dag nog even terugdraaien, want ‘nooit meer’ doet zo verschrikkelijk veel pijn.

Inmiddels is deze dag 9 maanden geleden…nog maar 9 maanden geleden en de hele wereld draait gewoon door.

Zo ook mijn eigen gezin. Een dochter kreeg een nieuw vriendje, bleef er slapen en is ook niet meer thuis gekomen. Nog een afscheid.

De jongste besloot een paar maanden op reis te gaan naar het buitenland.

Dag kindje, tot over een tijdje…

Weer een afscheid. Ze zeggen wel eens: ‘afscheid nemen bestaat niet’.

En op een ander level is dat ook zo, maar in de echte wereld heb je er wel mee te dealen.

Ik had fysiek afscheid te nemen van mijn moeder en van mijn dochters. En ook, van mijn hele leven zoals het was. Als dochter, als moeder.

En als klap op de vuurpijl was mijn baan onzeker.

Het voelde alsof ik op drijfzand liep en ergens probeerde een voetje aan de grond te krijgen. En ik zag ook niet waar ik dat voetje aan de grond had te zetten.

Ik voelde me kwetsbaar, of een mooier woord, raakbaar.

Alles om me heen, werkelijk alles, raakte me in elke vezel, in elke cel. Ik kon alleen maar pijn en verdriet voelen, alsof er geen andere gevoelens of emoties meer bestonden.

Leuke momenten die ik niet meer met mijn moeder kon delen, mensen in m’n omgeving die hun moeder nog wel hebben, gezinnen die met elkaar iets ondernemen of gewoon aan tafel zitten. Echt elk moment op de dag zorgde ervoor dat ik voelde dat bij mij alles anders was. Alsof ik binnenstebuiten gekeerd door het leven ga en alles en iedereen de hele dag op alle blauwe plekken en pijntjes zit te drukken.

En van binnen voel je de hele dag pijn, verdriet, angst en alles er tussenin. Het wordt echt nooit meer zoals het was. Maar hoe wordt het dan? Als je een te hoge berg over moet waarvan je niet weet hoe die klim zal zijn, hoe zwaar het wordt, hoe moeilijk het wordt of hoe hoog het echt is. En wat is er aan de andere kant? Je hele leven voelt onveilig. Het enige wat je kan doen is stapje voor stapje. De ene keer een klein stapje, de andere keer een groter stapje en af en toe wil je terug. Terug naar hoe het was. Maar als je achterom kijkt, is er geen ‘hoe het was’ meer en dus verzamel je moed en zet je weer een stapje.

Die combinatie met al die nieuwe emoties die bij rouw horen maakt het zwaar.

Alleen het leven gaat door en dus heb je met dat ‘nieuwe’ gevoel te dealen en inmiddels weet ik dat dat nieuwe gevoel voor de rest van mijn leven bij me hoort.

Ik wil ook dat het bij me hoort, omdat ik daardoor voel hoeveel liefde ik voor mijn moeder en mijn dochters voel.

Voor m’n omgeving zal het anders zijn, want de rouw is soms wat groter en soms heel groot, en overschaduwt dan een beetje mijn onbezorgde stukje, mijn vrolijke stukje en mijn speelse stukje.

En misschien gaat ook dat nooit meer zo voelen zoals het was, want dat was in een ander leven.

Zo langzamerhand is het de bedoeling dat ik weer uit het overleven kom en weer in de ontspanning.

En mijn ‘oude’ route zou zijn: ik stap in het vliegtuig, vlieg naar de zon (liefst alleen) en laad mezelf even helemaal op.

Klinkt voor de meeste van mijn lezers ook als de perfecte oplossing, dat weet ik. Alleen neem je jezelf overal mee naartoe, dus na die week zon, neem ik mezelf ook weer mee naar huis. En dan kan ik mezelf vast nog wel even in die ontspanning houden maar emoties en gevoelens zijn net als een strandbal die je onder water duwt. Op een bepaald moment plopt hij met alle kracht naar boven en is het er toch.

Dusss….besluit ik niet een vakantie te boeken maar om juist thuis te blijven met alles wat zich aandient.

Ik pak de dag zoals het komt en ik ga goed voor mezelf zorgen

Maar vooral echt inchecken bij mezelf wat ik nodig heb. M’n ego roept nog steeds: ja, vlieg naar de zon!!! En als ik echt incheck dan is het: liefde…