Bestemming onbekend

Vroeger kon ik uren kijken naar het beeld op tv van een rijdende trein. Denderend door allerlei landschappen van station naar station. Het mooiste vond ik de berglandschappen en nog mooier als er sneeuw op lag. Het geluid van de trein op de rails in combinatie met de beelden van de natuur zorgde voor rust en ontspanning. Nu zou ik het meditatie kunnen noemen.

Ik wist toen nog niet hoe zo’n treinreis een metafoor werd voor mijn leven. Toen ik een paar jaar geleden herstellende was van een burn-out en een vriendin van mij kampte met overspanningsklachten en in een lastige relatie zat, wandelden we elke week door het bos. We kletsten over als ons verdriet en frustraties  en de natuur haalde ons uit het hoofd en bracht ons terug naar ons gevoel. Later realiseerden we ons pas hoe goed dit voor ons gewerkt had. Na een paar kilometer was ik thuis weer helemaal ontspannen en kon ik de week weer aan.

Als er iets groots of heftigs in je leven speelt, dan doet dat iets me je, en tegelijk ook met de mensen om je heen. Ik vond dat moeilijk. Ik werd er verdrietig van als vriendschappen veranderden, mensen afstand namen of zelfs uit beeld gingen. Het zorgde ervoor dat ik ging twijfelen aan mezelf, of ik wel een goede vriendin was en soms ging ik nog harder werken om het contact te behouden.

Mijn vriendin liet me een blog van een schrijver of filosoof lezen die het leven vergeleek met een treinreis.

Je leven is als een reis met de trein. Je stopt bij een station, mensen stappen in en reizen met je mee. De een wat langer dan de ander, en sommige mensen zelfs je hele leven. Soms stapt er iemand uit, die gaat even een tijdje zonder jou verder. Die stapt in een andere trein en misschien stapt diegene later weer in jouw trein. Soms rijd je een tijdje dezelfde rondjes en na een tijdje kies je een andere route.

Het fascineerde mij, en het raakte mij. Soms heb je ook gewoon even alleen te reizen. Soms wil je wat langer op een station stil blijven staan, even pauze en kijken hoever je al gereisd bent.

Het zorgde ervoor dat ik makkelijker kon accepteren dat sommige mensen in een bepaalde periode in je leven met je meereizen en dan kiezen voor een andere route. En dat is helemaal prima natuurlijk. Dat doe ik zelf tenslotte ook. Ik reis soms ook een stukje verder dan de rest…

Ik bedacht me nog even of ik zelf echt wel achter het stuur zit. Voor zover een trein een stuur heeft natuurlijk. Of voel ik me meer een passagier in mijn eigen trein? Nee, sinds die burn-out zit ik echt wel zelf achter het stuur om er een mooie reis van te maken.

Nog steeds vind ik het lastig als vriendschappen veranderen, het liefste hou ik iedereen die in mijn hart zit bij me.

Nu geeft het rust als mijn passagiers uitstappen, we komen elkaar ergens op een stationnetje wel weer tegen. In mijn trein of in hun trein. En anders was het een hele mooie reis samen. Ik heb ervan geleerd, ik heb hun wat geleerd, het was in ieder geval de bedoeling.

Het berglandschappen en de sneeuw is wel wat bij me past. Veel pieken en toch de rust die het berglandschap uitstraalt, daar hou ik van. Ruimte, weids, en veel lichtheid. De sneeuw zie ik als speelsheid. Van sneeuw word ik blij en vrolijk en krijg ik letterlijk zin om te spelen.

Af en toe een dorpje of een stadje voor wat vermaak, heerlijk.

Ik geniet vooral van deze reis, met de mensen die nu met me meereizen en de mooie herinneringen van de mensen die uitgestapt zijn. Ik ben benieuwd waar de reis naartoe gaat en ondertussen geniet ik vooral van het uitzicht ;-)

ps. leuk als je deze blog deelt <3