Verhaal over het huisje

Als klein meisje, en dan heb ik het echt over 4 a 5 jaar, ging ik elke week met mijn moeder naar de bibliotheek. Mijn broertje en ik mochten dan 4 boekjes uitkiezen en die gingen mee naar huis.

Mijn broer speelde er vooral met het speelgoed van de bibliotheek, die had eigenlijk geen interesse voor de boeken, maar ik wel.

Een boekje was mijn favoriet. Het liefste nam ik die elke week weer opnieuw mee naar huis. Het heette: ‘Het huisje dat verhuisde’.

Het gaat over een lief huisje dat gebouwd was door een man, op een mooie rustige plek. Op een heuvel, tussen de appelbomen. Hij had het stevig gebouwd omdat hij wilde dat de achterachterkleinkinderen van zijn achterachterkleinkinderen er ook in konden wonen.

Het huisje maakte alles mee. Alle jaargetijden, alle maanstanden, het zag vogels naar het zuiden vertrekken, jong gras opkomen, appelbomen van knoppen, naar bloesem in appels veranderen en het zag de kinderen buiten spelen.

Heel ver weg kon het huisje lichten zien van de stad. Het huisje was nieuwsgierig, hoe zou het zijn om daar te wonen?

Op een dag kwam er geen paard en wagen meer langs (het boekje is van 1969) maar auto’s. Er kwamen grijpkranen en bulldozers en het zandpad in de buurt van het huisje veranderde in een weg van stenen. Er kwamen nog meer wegen, pompstations en winkels en langs die wegen kwamen nieuwe huizen.

Iedereen en alles ging veel vlugger.

Er kwamen nog meer wegen, meer huizen, grotere huizen, flatgebouwen en kantoorgebouwen en het land van het huisje werd helemaal verdrongen.

Niemand wilde meer in het huisje wonen. Het kwam leeg te staan. Ook ’s nachts was het niet meer rustig, alle verlichting van de stad scheen zo fel.

Het huisje mistte de bloemetjes in het gras, de appelbomen en de rust.

Er kwam een tram voor het huisje, een viaduct en de lucht werd stoffig en er was de hele dag lawaai. Het huisje stond zo ingebouwd dat het de jaargetijden niet meer kon herkennen.

Onder het huisje werd een metro aangelegd en zo stond het huisje de hele dag te trillen. Iedereen had haast, en renden het huisje voorbij, zonder ernaar te kijken.

Het huisje voelde zich eenzaam en treurig, de ruiten waren inmiddels kapot en de luiken hingen scheef. Van buiten zag het er vervallen uit maar van binnen was het nog steeds dat sterke huisje.

En toen, op een dag, kwam er een achterachterkleinkind langs, en ze herkende het huisje als zijnde het huisje waar haar oma als klein meisje had gewoond. Alleen dat huisje had ver van de stad gestaan, op een heuvel vol bloemetjes en appelbomen.

Het bleek echt dat huisje en na veel vragen lukte het om het huisje in z’n geheel te verhuizen. Het was zo stevig gebouwd dat ze het konden verplaatsen.

Ze reden net zo lang, tot ze weer een heuvel vonden, in een groene wei, met appelbomen en daar werd het huisje neergezet. Het hoorde weer vogels zingen en het huisje was niet meer treurig.

Het huisje werd opgeknapt, en voelde zich weer thuis. Het kon weer de zon zien, de sterren, het gras en de appelbomen….en het werd weer bewoond en verzorgd.

Nooit zou het meer nieuwsgierig zijn naar de stad.

Als klein meisje intrigeerde mij dit verhaal. Ik was echt verliefd op dat huisje. Ik heb op die leeftijd het echte verhaal niet begrepen.

Toen ik 25 jaar werd, kreeg ik dit boek cadeau van mijn moeder. Ik las het en daarna zette ik het in de kast en na een aantal verhuizingen verhuisde het naar een kast op zolder.

Van de week moest ik ineens aan dat boekje denken. Ik heb het van zolder gehaald, gelezen, de plaatjes bekeken en het ontroerde mij echt. Ineens greep het verhaal me opnieuw.

Het huisje werd een mens en ik voelde het verlangen naar de rust, de ruimte, de jaargetijden, het groeien en bloeien van de natuur.

En die keuze kan je maken, zelf…en met hulp kan je daar weer komen. Terug naar de ruimte, je bent er stevig genoeg voor...

Het boek krijgt ne een mooie plek in mijn huis, niet meer op zolder. Het verhuist van die donkere plek naar een plekje in het zicht.

Heb jij ook dat diepe verlangen naar rust, en ruimte?

Check dan even mijn mooie aanbod voor coaching op mijn website.

Laat mij die achter achterkleindochter zijn die jou helpt stappen te zetten naar jouw verlangen.