Op die toren

“Frederike, wat deed je bovenin die toren?!”

Twee jaar geleden volgde ik een ‘train de trainer mentale kracht’. Naast dat ik leerde hoe ik bepaalde tools kan uitleggen en dit aan mensen kan leren, had ik ze ook zelf te ondergaan.

En mentale kracht, of mentale weerbaarheid, gaat over hoe je in stressvolle situaties overeind blijft, dat je (positief) kan blijven nadenken, dat je evenwichtig blijft en je niet laat leiden door negatieve emoties.

Van tijd tot tijd krijgen we allemaal ‘gedoe’, ‘ellende’ en dingen op ons bord die we er liever niet op hebben. En als het in een bepaalde periode wat meer is dan gaat ineens even niet zo goed met je. Dat hoort bij het leven, en als je om je heen vraagt wie dit herkent, dan zou iedereen zijn of haar hand opsteken.

Ook ik. Een paar jaar geleden had ik zoveel op mijn bord liggen, ik viel letterlijk om. Ik kon het niet meer dragen, en ik wilde het ook niet meer dragen. Mijn lichaam was uitgeput, opgebrand, moe, en ik werd er zelfs ziek van. Een gewoon griepje, alleen als je lichaam zo moe is, dan heeft het geen energie meer om daarvan te herstellen.

Ik had teveel van mezelf gevraagd, was over mijn grenzen gegaan, niet een keer, nee, jarenlang bijna dagelijks. Eerlijk gezegd wist ik niet eens meer waar mijn grenzen lagen, ik kon niet eens meer voelen waar mijn grenzen lagen.

Die route gun ik jou niet.

Mensen die bij mij komen voor coaching, zijn vaak vrouwen. Vrouwen die alle ballen hoog houden door de combinatie van werken, een gezin onderhouden, een huishouden, de sociale contacten, uitjes voor het gezin regelen en plannen, echt alle antennes staan omhoog om maar te zorgen dat iedereen om hun heen oké is en dat alles goed draait.

En als ze bij mij komen, dan is overal een verklaring of een reden voor, en valt alles uit te leggen. De eerste minuten wordt er veel verteld en veel gepraat.

Als je veel in je hoofd zit, en je overtuigt jezelf dat je alles wel aankan, dat je alles kan volhouden omdat je niet anders kan, dan gedraag je je er ook naar. En tuurlijk, dat kan je ook heel lang volhouden.

Grote kans dat je al een paar signalen gemist hebt die je lichaam aangaf.

Wat ik vaak hoor is een onrustig gevoel, niet meer echt kunnen ontspannen, vaak moe zijn, de hele dag afleiding zoeken. Slecht slapen, ongezond eten of negatieve gedachten horen er ook vaak bij.

Een dingetje, en dat is best wel een belangrijk dingetje, wordt al heel lang vergeten of genegeerd….het gevoel. Dat echte voelen, hoe voel je je nou eigenlijk echt? Voor de meeste een hele moeilijke vraag, want hoe doe je dat ook alweer…echt voelen…

Toen ik die training mentale kracht volgde, werd ik door een instructeur naar een hoge toren gebracht. Een soort klimtoren. Ik kreeg een tuigje om mijn middel en kreeg de opdracht om naar boven te klimmen. Dat deed ik. Als kind heb ik veel in bomen geklommen, dus omhoog klimmen was geen probleem.

Eenmaal boven stond er weer een instructeur te wachten. Ik werd daar gezekerd.

We stonden best wel hoog, de wind gierde langs me heen. Uit de toren stak een balk van ongeveer anderhalf a twee meter. Een smalle balk, twee voeten naast elkaar paste niet.

Ik kreeg de opdracht om aan het begin van de balk te gaan staan. Dat deed ik. Ik keek nog even naar beneden hoe hoog het echt was en ik voelde hoe mijn hart begon te kloppen. Ik vond het spannend.

Vervolgens kreeg ik de opdracht om naar het einde van de balk te lopen en daar met twee handen de balk aan te tikken, weer overeind te komen en dan weer achteruit terug te lopen.

Voorzichtig zette ik de eerste stapjes, ik schuifelde centimeter voor centimeter. De balk wiebelde enorm en de wind maakt het nog erger. Na een paar pasjes werd dat nog erger en werd ik bang om te vallen. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik voelde hoe mijn ademhaling sneller ging.

De instructeur vroeg me hoe het ging en ik zei dat ik bang was om te vallen. Ik was gezekerd dus echt vallen zou ik niet.

De instructeur vroeg me naar een gebouw te kijken en vroeg aan mij hoeveel pijpen er op het dak stonden. Ik stond stil, keek naar het dak en begon te tellen. Ik telde er zeven.

Door deze focus was mijn ademhaling weer gezakt, en voelde mijn lichaam weer rustig waardoor ik nog een paar stapjes kon zetten en ik het einde van de balk bereikte.

Het aantikken van de balk vond ik het te spannend dus dat deed ik niet. Ik schuifelde voorzichtig weer terug en kwam weer terug bij de instructeur. Een diepe zucht…

Ik was super trots op mezelf.

Ik leerde daar te voelen waar de spanning of angst in mijn lichaam zat. Dat kwam ook omdat ik het hardop uitsprak. Ik was bang…ik kon me niet herinneren of ik die woorden ooit wel eens hardop uitgesproken had. En ik voelde daar dat het een bekent gevoel was.

En ik voelde ook dat als je naar dat gevoel ademt, daar ruimte komt. Het mocht er zijn. Het kon ook niet anders, het was er.

Er ontstond ruimte in mijn lichaam en daarmee ook gelijk in mijn hoofd. Mijn lichaam kwam langzaam weer tot rust. Mijn ademhaling zakte, mijn knieën stopte met knikken en ik kon meer zien. Mijn blikveld werd letterlijk breder.

 Ik was in staat om de focus op iets anders te leggen, namelijk op het dak van dat gebouw en ik kon een opdracht uitvoeren. Zelfs toen ik zo bang was. Het kon allebei, en bang zijn en toch gefocust.

En dat is precies waar mentale kracht of mentale weerbaarheid over gaat. Dat als je een tegenslag hebt, of veel stress ervaart, of je hebt het gewoon heel druk, dat je jezelf kan resetten.

Even op de reset-knop drukken.

Een aantal tools zet ik in tijdens coaching in het reset-traject wat ik aanbied.

Voel jij nu een verlangen om jezelf ook te kunnen resetten?

En nee, ik zet je niet op zo’n hoge toren ;-)